Utilitatis causa amicitia est quaesita.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Optime, inquam. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Duo Reges: constructio interrete. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Quis Aristidem non mortuum diligit?
Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Quod cum dixissent, ille contra. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri.
Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Quis hoc dicit? Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Ecce aliud simile dissimile. Sed haec omittamus; Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;
Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.
Istic sum, inquit. Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis?
Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Beatus sibi videtur esse moriens. Hic ambiguo ludimur. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Quod totum contra est.
An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quis hoc dicit?
Prioris generis est docilitas, memoria;
Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Bork Graccho, eius fere, aequalí? Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Bonum patria: miserum exilium.